Το Κλουβί Με τις Τρελές
Would you like to react to this message? Create an account in a few clicks or log in to continue.

Ο τσαλαπετεινός, Michel Tournier

Go down

Ο τσαλαπετεινός, Michel Tournier  Empty Ο τσαλαπετεινός, Michel Tournier

Post by Νικολέτα Μποντιόλη Sun 09 Jul 2017, 2:19 pm

Michel Tournier
Ο τσαλαπετεινός
σελ. 329
Εξάντας 1987
ISBN 9602562161


Ο τσαλαπετεινός, Michel Tournier  32500310

Στο έργο του είναι εμφανής η προσπάθειά του να συνδυάσει τον ρεαλισμό, έναν ρεαλισμό που είναι συχνά ωμός, χυδαίος, απάνθρωπος, ακραίος, με τον ιδεαλισμό, όπως εμφανίζεται στις εξευγενισμένες εκδοχές των κλασικών παραμυθιών, ονειρικό, ευφάνταστο, παιγνιώδη, τρυφερό. Είναι μια αξιαγάπητη γιαγιάκα ο Tournier που αφού σε πάρει αγκαλιά και σε χαϊδέψει, έπειτα θα σε μαχαιρώσει πισώπλατα και θα σε ρίξει στη χύτρα της για να σε φάει. Στις ιστορίες του αυτές, που αποκαλεί nouvelles (διηγήματα) και ταυτόχρονα contes (παραμύθια) υπάρχει λοιπόν κάτι που θα το χαρακτήριζα ως “ύπουλο”. Είναι οι ήρωές του συμβολικές μορφές που εκφράζουν διαφορετικές εκδοχές της ανθρώπινης ύπαρξης ; Αυτό θα ήθελε να είναι ο συγγραφέας. Αυτό ενδεχομένως να υπήρξε στην εποχή του. Αλλά πλέον έχουν εκπέσει σε παρωχημένα στερεότυπα. Ως ένα βαθμό, ιστορίες όπου η σωματική αναπηρία ή η ψυχική νόσος γίνονται εκθέματα σε ένα μουσείο φρίκης δεν μπορούν παρά να μου προκαλούν αποστροφή, ειδικά επειδή ο συγγραφέας φαίνεται πως παίρνει θέση και το γλεντάει. Όλο αυτό του προκαλεί καταφανέστατα μια διεστραμμένη ευχαρίστηση και καλεί και τον αναγνώστη να συμμετάσχει αυτό.

Δεν μπορείς να μιλάς για παραμυθένιους βιασμούς παρά μόνο αν τεχνικά δημιουργήσεις ένα άλλο σύμπαν αποκομμένο από ετούτη εδώ την πραγματικότητα. Αυτή είναι η δικλίδα ασφαλείας, ο χώρος της φαντασίωσης δηλαδή, την οποία αγνοεί ο Tournier. Υπάρχουν κι άλλοι συγγραφείς που έχουν διαπραγματευτεί με χυδαιότερο και ακόμη πιο ακραίο τρόπο θέματα και μοτίβα που βρίσκονται στις γκρίζες ζώνες της ανθρώπινης συνείδησης και αυτό δεν μου κακοφάνηκε καθόλου. Εδώ όμως μου φαίνεται πως πρώτα θέλει να βγάλει μέσα από τον αναγνώστη το παιδί που κρύβει εντός του, κι έπειτα, αφού του καταργήσει τις άμυνες να το εκθέσει σε ένα περιβάλλον όπου η διαστροφή είναι η νόρμα των απλών καθημερινών πραγμάτων μέσα από έναν αυθαίρετο παραμορφωτικό καθρέφτη.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Αν σταματούσε εκεί θα μπορούσα να το διαχειριστώ. Όλο αυτό το κάνει όχι γιατί έχει κάτι να πει. Και ο Sade είχε ένα φιλοσοφικό υπόβαθρο. Αλλά εδώ ο Tournier θέλει να πει τα "αντι- παραμύθια" του γιατί όλο αυτό του φαίνεται πολύ γουστόζικο και διασκεδαστικό. Δεν έχει επαναστατικό χαρακτήρα η κίνησή του. Δεν έχει καμία ανατρεπτική διάθεση. Αντιθέτως αρέσκεται σε στερεοτυπικές απεικονίσεις του αρσενικού και του θηλυκού λες και η γυναίκα μπορεί να είναι μόνο τρία πράγματα ή μέγαιρα (βλέπε Βερονίκ), ή σκεύος ηδονής (βλέπε Μαριέτ) ή μητέρα (βλέπε κα Οϊζελέν) και όποτε προβαίνει εν είδει μεταμόρφωσης σε μια μετάβαση από το ένα φύλο στο άλλο, το θηλυκό αποτελεί πάντα μια ελλιπή, ατελή, ευνουχισμένη εκδοχή του αρσενικού. Τότε ποιο το νόημα να ανασκευάζει τα κλασικά παραμύθια μήπως και οι αυθεντικές εκδοχές δεν έχουν από μόνες του μια ικανή ποσότητα σεξισμού και ρατσισμού; Μηδέν εις το πηλίκον λοιπόν.

Τελικά όλο αυτό βγάζει έναν συντηρητισμό, καθώς κατά βάθος επιθυμεί να διατηρεί όλα αυτά τα θρησκευτικά, μυθολογικά, κοινωνικά και ιδεολογικά στερεότυπα για να έχει κάτι να ειρωνεύεται και να εμπαίζει. Αυτό είναι που κατά βάθος με ενοχλεί. Ποτέ δεν με γοήτευσε η δυστυχία των άλλων. Μπορώ να συμπαθήσω τους ήρωές του μόνο αν τους διασώσω από την δηλητηριασμένη πένα του και τους τοποθετήσω σε ένα μέρος όπου να μην μπορεί να απλώσει επάνω τους τα βρωμόχερά του. Θέματα όπως η κακοποίηση και η θυματοποίηση (Τα σάβανα της Βερονίκ), η δυσφορία φύλου και ο σεξουαλικός αυτοπροσδιορισμός (Τυπίκ), η αυτοκτονία και ο βιασμός (Το κορίτσι και ο θάνατος), η σωματική αναπηρία (Ο πυγμαίος) δεν δένουν σε μια συνταγή όπου ο ρεαλισμός απαιτεί μια εσανς παραμυθιού και καρυκεύεται με φτηνά καλαμπούρια για να διασκεδάσουν τα πλήθη.

Κι αυτό για εμένα υπονόμευσε και τις υπόλοιπες ιστορίες του, κάποιες ελάχιστες, όπου, λόγω θεματολογίας, δεν μου έβγαλαν τόσο έντονα και δυσάρεστα συναισθήματα και σκέψεις.

Και να φανταστεί κανείς πως διάβασα μια συνέντευξή του όπου συγκρίνει το εαυτό του με τον Zola. Προφανώς λοιπόν ο Tournier την κατέχει καλά την cul - ture του νατουραλισμού. Αλλά ως εκεί. Παραπάνω δεν...
Νικολέτα Μποντιόλη
Νικολέτα Μποντιόλη

Posts : 159
Join date : 2016-08-29
Location : Παντού!

Back to top Go down

Back to top

- Similar topics

 
Permissions in this forum:
You cannot reply to topics in this forum