Αγγελούδια

Μανούλα μ αϕήνεις να πάω με τα άλλα παιδάκια, στον κήπο της Αννούλας;

-Να πας καρδούλα μου. Τι θα κάνετε΄

-Θα πάρουμε τις μπογιές και τα μολυβάκια μας να ζωγραϕίσουμε ϕυλλαράκια και λουλουδάκια.

Στο διπλανό σπίτι ο Γιωργάκης ετοίμαζε το καλαθάκι του με τις μπογιές τα κραγιόνια, τα μολύβια και το μικρό σουγιαδάκι για το ξύσιμο των μολυβιών. Και στο παραδίπλα, το Μαράκι με τον κίτρινο ϕιόγκο. Και στο πιο πέρα η Φανούλα με το αστείο χαμόγελο λόγω απουσίας ενός κοπτήρα που περίμενε να αντικατασταθεί.

Σε λίγο παιδάκια από όλες τις πλευρές του χωριού, με ένα καλαθάκι στο χέρι, περνάγανε την πόρτα του κήπου της Αννούλας, που τους περίμενε με το ροζ ϕουστάνι και τις άσπρες καλτσούλες, κάτω από το δέντρο που δέσποζε στο κέντρο του όμορϕου κήπου. Ένας κήπος που τα δεντράκια γύρω γύρω, προστάτευαν τα παιδιά από τα μάτια των περαστικών.

Γρήγορα τα παιδάκια έπιασαν δουλειά. Το μεγάλο μυστικό, η αταξία τους ήταν ότι θα ζωγράϕιζαν ϕυλλαράκια στο σώμα της Αννούλας που δέχθηκε αδιαμαρτύρητα, να μείνει με το βρακάκι για να της ζωγραϕίσουν όλο το σώμα με πανέμορϕα ϕυλλαράκια.

Σε λίγο όλα τα παιδιά, ζωγράϕιζαν ϕυλλαράκια στο λευκό παιδικό δερματάκι.

-Αννούλα, είσαι μηλιά

Είπε ένα παιδάκι και της έβαλε στο στόμα ένα μήλο.

-Αννούλα είσαι κισσός

Είπε ένα άλλο και την έδεσε στο δέντρο.

-Αννούλα είναι ϕθινόπωρο.

Φώναξαν όλα τα παιδάκια μαζί και με τα σουγιαδάκια τους έκοβαν τα ϕυλλαράκια  που είχαν ζωγραϕίσει και πετούσαν το ματωμένο δέρμα στο  χορτάρι, του μικρού κήπου.

Η μαμά της Αννούλας έβγαλε το κέικ από το ϕούρνο και ϕώναξε από το παράθυρο.

-Παιδάκια ελάτε για γλυκά και ζεστή σοκολάτα.

Ένα μακρινό μπουμπουνητό και μερικές ψιχάλες, επιβεβαίωναν ότι είχε μπει το ϕθινόπωρο.