Enrique Vila-Matas Στο Κάσελ δεν υπάρχει λογική

update 11/11/18

Έπιασα να διαβάζω το συγκεκριμένο βιβλίο χωρίς να έχω ιδέα για το περιεχόμενό του και την υπόθεσή του. Το όνομα του συγγραφέα κάτι μου θύμιζε αμυδρά, το είχα κάπου ξανακούσει, αλλά ως εκεί. Απλώς ένα όνομα (που, αν κρίνω από τα όσα διαδραματίζονται στο έργο, αυτό ακριβώς το όνομα αποτελεί για τον συγγραφέα σημείο ιδιαίτερης δυσφορίας, οπότε δεν διστάζει να το αλλάζει υιοθετώντας διαφορετικές ταυτότητες). Ο τρόπος που ξεκινάει το έργο με έκανε προς στιγμήν να πιστέψω πως θα διάβαζα άλλη μια παρανοϊκή περιπέτεια ενός επιγόνου του  Umberto Eco, γενονός που μου προκάλεσε μια στιγμιαία απελπισία:

"Ένα πρωί, τηλεφώνησε στο σπίτι μου μια κοπέλα η οποία είπε πως τη λένε Μαρία Μπόστον και πως είναι η γραμματέας των ΜακΓκάφιν, ενός ζεύγους από την Ιρλανδία που ενδιαφερόταν να με καλέσει σε δείπνο [....] Αυτό που ο ΜακΓκάφιν σκέφτονται να σου πρωτείνουν, είπε ξαφνικά, είναι να μάθεις επιτέλους, τη λύση στο μυστήριο του σύμπαντος. Εκείνοι τη γνωρίζουν ήδη και θέλουν να σου τη μεταδώσουν".

Όμως ευτυχώς είχα κάνει λάθος. Η υπόθεση αφορά την εμπειρίες που καταγράφει ο συγγραφέας από τη συμμετοχή του στην documenta (13), μια έκθεση μοντέρνας τέχνης η οποία επαναλαμβάνεται ανά πενταετία (από το 1955 κεξής), στο Κάσελ ( Kassel) της Γερμανίας. Η documenta (13), υπό τον γενικό τίτλο "Collapse and Recovery" είχε διάρκεια από τον Ιούνιο ως τα μέσα Σεπτέμβρη του 2012 και ο συγγραφέας συμμετείχε με μία διάλεξη και μια περφόρμανς. Δεν αποτελεί ωστόσο το συγκεκριμένο βιβλίο, ένα ακριβές χρονικό της εμπειρίας του. Γιατί ο Enrique Vila-Matas, όπως κατάλαβα στην πορεία, αγαπά να μπλέκει τις πραγματικές εμπειρίες και γεγονότα που αποτελούν τον κύριο κορμό των έργων του με τη μυθοπλασία. Έχει εξελίξει μια ιδιότυπη συγγραφική τεχνική σε βαθμό που ως αναγνώστης διαβάζεις κάτι και λες "αδύνατον αυτά δεν γίνονται" κι ύστερα ψάχνεις και διαπιστώνεις πως όσα διηγείται σε εκείνο το σημείο είναι αλήθεια, κι από την άλλη πολύ εύκολα μπορείς να χάψεις ένα ψέμα που μοιάζει πέρα ως πέρα αληθινό.

Μια έκθεση μοντέρνας τέχνης είναι κάτι που ομολογουμένως είναι δύσκολο να περιγράψει κάποιος χωρίς να ακουστεί ενοχλητικά intellectuel. Κι όμως, ο συγγραφέας αυτός καταφέρνει να επικοινωνήσει την εμπειρία του μέσα από έναν κεντρικό ήρωα (που είναι ο εαυτός του και δεν είναι) και να δημιουργήσει έναν χαρακτήρα με τον οποίο μπορείς να ταυτιστείς, να αναγνωρίσεις πτυχές του εαυτού σου και της δικής σου ζωής, με τις αδυναμίες, τους φόβους, τις ανασφάλειες, την άγνοια, τη σύγχιση, τις χαρές, τις ελπίδες, τα όνειρα, τους στοχασμούς και τις ιδέες που συχνά έχουμε όλοι, καίτοι ο καθένας μας βρίσκει διαφορετικούς τρόπους και μέσα για να τα βιώσει, εκφράσει και να τα εξωτερικεύσει όλα αυτά. Στα αγγλικά υπάρχει ένας όρος που δίνει το ακριβές στίγμα αυτό του αξιαγάπητα ανυπόφορου και τραγικά κωμικού χαρακτήρα: Είναι αυτό που λέμε "relatable".

Το βιβλίο λειτουργεί ως ένας διάμεσος (medium) για να γεφυρώσει το ακατάληπτο και συχνά φασματικό σύμπαν αυτού που ονομάζουμε "πρωτοπορία" με την καθημερινή ζωή. Και πετυχαίνει το στόχο του αριστοτεχνικά. Στοχασμός, φαντασία, πραγματικότητα, χιούμορ και συγκίνηση, όλα συνυπάρχουν αρμονικά δημιουργώντας ένα κατανοητό και προσιτό σύνολο.

Αλλά, προσωπικά πιστεύω πως αν είχα μείνει ως εκεί, δεν θα είχα αγαπήσει αυτό το βιβλίο, τόσο πολύ και τόσο βαθιά όσο τα αγάπησα, σε σημείο που να γραπωθώ επάνω του ως σανίδα σωτηρίας, γιατί, κι ας μην είμαι αχάριστη, έχω πολλή αγάπη στη ζωή μου κι ανθρώπους στους οποίους μπορώ να στηρίζομαι, αλλά έρχονται μερικές στιγμές που νιώθω πως βαδίζω από κακοδαιμονία σε κακοδαιμονία (σαν να βρέχει σφαλιάρες αισθάνομαι μερικές φορές) και φτάνω σε σημείο να χάνω το κουράγιο, την υπομονή και την αισιοδοξία μου. Το οποίο μεταφράζεται σε έλλειψη δημιουργικότητας, γεγονός που μου κοστίζει πολύ και μου τσακίζει τη ψυχολογία.

Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο επέλεξα να προσεγγίσω αυτό το έργο ως ένα πρωτότυπο scrapbook, ένα λεύκωμα, όπου, ό,τι μου δίνεται από μια εξωτερική πηγή, το προσλαμβάνω και το διαμορφώνω με τον δικό μου τρόπο, έτσι ώστε να "γράφω" τη δική μου ιστορία παράλληλα με τα όσα διαβάζω, να κάνω το δικό μου νοητικό και συναισθηματικό ταξίδι στο Κάσελ. Στο τέλος μάλιστα έφτασα σε σημείο να δημιουργήσω και κάποια μικρά (σαχλά) fanfic, το διασκέδασα απίστευτα, καταλήγοντας να εμφορούμαι κι εγώ από την παρανοϊκή αισιοδοξία που διέπει την όλη διήγηση, και η οποία στη δική μου περίπτωση λειτούργησε με τρόπο βαθύτατα θεραπευτικό.  

Για να επιστρέψουμε ωστόσο στην άχαρη πραγματικότητα, ούτε στο βιβλίο, ούτε στην πραγματική ζωή είναι όλα ρόδινα και τριανταφυλλένια. Όταν πέντε χρόνια μετά από την έκθεση του 2012 που περιγράφει ο Vila-Matas, επαναλήφθηκε η έκθεση το 2017, ένας μέρος της έλαβε χώρα, εδώ, στην Αθήνα, και είχε ως τίτλο  “Learning from Athens”. Προσωπικά, ούτε που το πήρα είδηση, κι αν άκουσα κάτι, δεν το θυμάμαι. Ψάχνοντας ωστόσο, ανακάλυψα πως η συγκεκριμένη έκθεση πυροδότησε ένα αντι -κίνημα, υπό τον γενικό τίτλο Crapumenta, στο οποίο πολλοί ντόπιοι street artists με τρόπο συνθηματικό εξέφρασαν έναν πολιτικό και ιδεολογικό αντίλογο.

Κάποιοι θα το δουν όλο αυτό ως πράξη βανδαλισμού, αντιδραστικής άγνοιας και ολοκληρωτικής άρνησης, ως απαξίωσης στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση (που προφανώς "άργησε μια μέρα"), κάποιοι άλλοι ίσως να το θεωρήσουν ως διάλογο και προβληματισμό (ομολογουμένως εκφρασμένο με μια γερή και βιτριολική δόση χιούμορ) επάνω στην έννοια και τη σημασία της "πρωτοπορίας" σε αντιδιαστολή με τα επείγοντα ζητήματα και τα σοβαρότατα προβλήματα της καθημερινότητας, στη μικρή μας χρεοκοπημένη χώρα και στον κόσμο γενικότερα.

Σε τελική ανάλυση όλα καταλήγουν στο εξής ένα ερώτημα: Ποιον αφορά η σύγχρονη πρωτοπορία (αν υποθέσουμε ότι όντως υπάρχει) ;
Κι εδώ έρχεται το βιβλίο του Vila-Matas, για να παρουσιάσει, χωρίς ίχνος διδακτισμού, χωρίς διανοουμενίστικους μεγαλοϊδεατισμούς και πομπώδεις εκφράσεις, τη μοντέρνα τέχνη, όχι ως τετελεσμένο γεγονός αλλά ως μια πανανθρώπινη περιπέτεια, ένα ταξίδι, έναν περίπατο σε ένα φθινοπωρινό πάρκο, σε μια πόλη κι έναν τόπο όπου φέρει - και θα συνεχίσει να φέρει - το στίγμα μιας αβάσταχτης ενοχής (ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ) αλλά παράλληλα φιλοδοξεί να εκφράσει επίσης μια προσδοκία για έναν καλύτερο κόσμο που ακόμα δεν έχει γεννηθεί, χαμένος στους δαιδαλώδεις λαβυρίνθους της εποχής μας (για να βγούμε από το δάσος πρέπει να βγούμε απ' την Ευρώπη, αλλά για να βγούμε απ' την Ευρώπη πρέπει να βγούμε απ' το δάσος). Γιατί όπως λέει και μέσα στο βιβλίο:

Δεν πιστεύω πως ο κόσμος έχει πρόβλημα με την τέχνη, γενικά δεν έχει κανένα πρόβλημα με την κουλτούρα. Το πρόβλημα το έχει η πολιτική, που δεν ξέρει και πολύ καλά τι είναι η κουλτούρα. Όταν δεν υπάρχει χρήμα, τη βλέπουν σαν κάτι "επιπλέον" έτσι δεν είναι; Και αυτή είναι μια λογική που πρέπει επίσης ν' αλλάξει. Αν οι καλλιτέχνες είναι διανοούμενοι, προφανώς δεν αποτελούν πολυτέλεια. Αποτελούν ανάγκη. Και ακόμα μπορούν να μας αλλάξουν τη ζωή. Και σήμερα χρειαζόμαστε άλλες φωνές περισσότερο παρά ποτέ, διότι αυτές που ακούμε είναι βαρετές επαναλήψεις αυτών που ακούμε μια ζωή. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ιδέες και διαφορετική ενέργεια. Να ακούσουμε αυτούς που διατυπώνουν κάτι καινούργιο, να τους εμπιστευτούμε και να τους πούμε: "Εντάξει, μπορεί να μην καταφέρνω να σε καταλάβω, αλλά πιστεύω σε αυτό που μου προτείνεις, τουλάχιστον ακούγεται διαφορετικό". Πρέπει να δώσουμε ευκαιρίες στους φιμωμένους και στους τρελούς, να τους πούμε να προχωρήσουν, να μην τους κοιτάμε καχύποπτα και κυνικά, με ύφος που λέει πως τα ΄χουμε δει όλα. Αυτό ακριβώς μας χάλασε, η πεποίθηση ότι όλα έχουν γίνει, το γεγονός ότι αρνούμαστε να δούμε ότι υπάρχει ακόμα τέχνη, ευφυής, σύνθετη, σοφή, που διαρκώς πάει τα όριά μας παραπέρα. Πρέπει να ακούμε τους καλλιτέχνες, δεν ήταν πότέ τόσο απαραίτητοι όσοι στις μέρες μας. Είναι το αντίθετο των πολιτικών".

Για όσους ίσως κάποια στιγμή αποφασίσετε να διαβάσετε το βιβλίο ετοίμασα μια λίστα με τα εκθέματα που αναφέρονται στο βιβλίο:
Tino Sehgal: This Variation
https://www.youtube.com/watch?v=HVICJ49vD8Y

Ryan Gander: The Invisible Pull
https://www.youtube.com/watch?v=i3iVaN92m0c

Carolyn Christov-Bakargiev: Brain
https://www.youtube.com/watch?v=fikB5NrctF0

Pratchaya Phinthong: Sleeping Sickness"
https://www.youtube.com/watch?v=VSGNIEw_h2Y

Susan Philipsz: Study for Strings
https://www.youtube.com/watch?v=s_yMZJkzbcw

Enrique Vila-Matas: Dschingis Khan
https://www.elconfidencial.com/cultura/2014-02-22/vila-matas-hace-del-arte-contemporaneo-un-acto-de-felicidad-contra-resentidos_92454/

Pedro Reyes: Sanatorium
https://www.youtube.com/watch?v=drmWM0XII6w

Pierre Huyghe: Untilled
https://www.youtube.com/watch?v=mEjEy3RY37o

Song Dong: Doing Nothing Garden
https://www.youtube.com/watch?v=wdloLyPzPko

Janet Cardiff και George Bures Miller: FOREST (for a thousand years)
https://www.youtube.com/watch?v=hGqPwaZVPBo

M.A. Numminen: Wittgenstein Compositions in collaboration with defunensemble (δεν είναι απο τη ντοκουμέντα αλλά είναι ό,τι πιο σχετικό κατάφερα να βρω)
https://www.youtube.com/watch?v=CGksgZKecKE

Rosemarie Trockel: Ten attempts for one sculpture
http://www.contemporaryartdaily.com/2012/06/documenta-13-rosemarie-trockel/

Sam Durant: Scaffold
https://www.youtube.com/watch?v=IzaH81Yk81c

Horst Hoheisel: a fountain - negative Form
https://www.youtube.com/watch?v=tDGBK7scF38

Tacita Dean: Fatigues
https://www.contemporaryartdaily.com/2012/06/documenta-13-tacita-dean/

https://www.youtube.com/watch?v=VDpelTqKtg0

Javier Tellez: Artaud's Cave
https://www.youtube.com/watch?v=w365Tt0nz4g

Lara Favaretto: Momentary Monument IV
https://www.youtube.com/watch?v=PXW9jq0wiug

William Kentridge - The Refusal Of Time:
https://www.youtube.com/watch?v=RtkA6qq4t40

dOCUMENTA (13) "Clocked Perspective" von Anri Sala
https://www.youtube.com/watch?v=B3-bZZlyJv8

Jimmie Durham: the history of Europe
https://www.contemporaryartdaily.com/2012/06/documenta-13-jimmie-durham/

Robin Kahn working in collaboration with refugee women from Western Sahara: The Art of Sahrawi Cooking
https://vimeo.com/108712442
Susan Hiller: Die Gedanken sind frei
https://www.youtube.com/watch?v=cGoCdXjZZjQ

https://outset.org.uk/supported-projects/susan-hiller-die-gedanken-sind-frei-documenta-13-2012/

Ceal Floyer: Til I Get It Right
https://www.youtube.com/watch?v=hTU5kAC-gZA

Salvador Dalí: Le grand paranoiaque
http://museumofmonday.com/post/27483168644/documenta13-the-unsaid

Kristina Buch: open air installation "The Lover"
https://outset.org.uk/supported-projects/kristina-buch-the-lover-documenta-13-2012/

Υπάρχουν δυό υποτιθέμενα εκθέματα που αναφέρονται στο βιβλίο τα οποία αποτελούν καθαρά προϊόν φαντασίας του ίδιου του συγγραφέα. Το πρώτο έχει τίτλο "Last Season of the Avant-Garde" και υποτίθεται πως αποτελεί δημιουργία του καλλιτέχνη Bastian Schneider:

Έπειτα από μια επίπονη ανηφόρα φτάσαμε σε μια ετοιμόρροπη μικρή οικοδομή από πέτρα, στην πρόσοψη της οποίας υπήρχε μια κλειστή πράσινη πόρτα και δύο παράθυρα με κατεβασμένες περσίδες πίσω από κάτι σκουριασμένα κάγκελα με μεντεσέδες που ήταν τάχα χρυσοί [....]

fanfic:



Αν έκανες το γύρο του σπιτιού ανακάλυπτες ότι μπορούσες να μπεις μέσα από μια ανοιχτή πόρτα που υπήρχε στο πίσω μέρος και οδηγούσε σε έναν ευρύχωρο ενιαίο χώρο με λιτή επίπλωση [....] Σε αυτό τον εσωτερικό χώρο ξεχώριζε ένα καβαλέτο πάνω στο οποίο βρισκόταν ένας ανολοκλήρωτος πίνακας σε καμβά με θέμα τη μία από τις δύο μάχες του Σμολένσκ, από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο [....] Όσο για το καβαλέτο είχε ενσωματωμένο ένα μηχανάκι [....] Στην ανακοίνωση που βρισκόταν στο πάνω μέρος του καβαλέτου διάβαζε κανείς την επιγραφή από το τάφο μιας ιδιοφυΐας, σχεδόν ξεχασμένης πια, του Μαρτίνους φον Μπίμπεραχ:

Ich leb und waiß nit, wie lang
ich stirb und waiß nit wann
ich far und waiß nit, wahin
mich wundert das ich frölich bin.

Αν ενεργοποιούσες το μηχανισμό που ήταν συνδεδεμένος με το κουμπί που βρισκόταν ακριβώς κάτι από τη λέξη frölich (χαρούμενος), το μηχανάκι άρχιζε να κινείται και έφτυνε ένα χαρτάκι κτλ.

fanfic:



Το άλλο επινοημένο έκθεμα είναι ενός υποτιθέμενου Πορτογάλλου ονόματι Antonio Jobim και φέρει τον τίτλο: One Page of Babaouo. Λογικά το όνομα πρέπει να το πήρε από τον Βραζιλιάνο μουσικό Antonio Jobim (1927 – 1994), γιατί όπως αναφέρει ήταν 85 ετών την εποχή της documenta(13) όσο δηλαδή θα ήταν πράγματι ο μουσικός αν πράγματι ζούσε το 2012:

Το έργο εκείνου του απρόβλεπτου φανατικού της σοκολάτας ξεκινούσε με τις πρώτες νότες από τη σαρντάνα "Per tu ploro" την ώρα που υψωνόταν μια αυλαία με την αναπαράσταση ενός αχανούς και ερημωμένου ορυχείου. Οι καταστροφικές εικόνες των βίαια κομμένων βράχων έδιναν αδιαμφισβήτητα την εντύπωση ενός χιλιετούς γεωλογικού παραληρήματος. Ένα ασημένιο κουτάλι γεννιόταν κατευθείαν από ένα βράχο καθαρού οξειδίου του σιδήρου και διέσχιζε ελαφρώς διαγώνια το ερημωμένο τοπίο, που έμοιαζε με ανγκολέζικο. Στο εσωτερικό του κουταλιού υπήρχαν δύο αβγά σε πιάτο... κτλ.

fanfic: Τα πιάτα είναι για να καθόμαστε - θα φάμε τηγανητά μάτια -  κάναμε μαύρα αυγά να σε δούμε:



Στην πραγματικότητα υπάρχει όντως σενάριο του Salvador Dalí με τίτλο "One Page of Babaouo" αλλά με εντελώς διαφορετική υπόθεση:
https://www.salvador-dali.org/en/dali/dali-film-library/films-and-video-art/1/babaou
και:
https://www.goodreads.com/book/show/2820946-babaouo
Το οποίο μάλλον ( έχει γίνεται και ταινία (δεν μπόρεσα να βρω πουθενά κάποιο απόσπασμα) :
https://www.imdb.com/title/tt0185170/

Το τελευταίο fanfic και το πιο σαχλό από όλα είναι το σενάριο μιας υποτιθέμενης καλλιτεχνικής εγκατάστασης την οποία σκάρωσα με τη φαντασία μου και με την οποία θα συμμετείχα η ίδια αν ήμουν καλλιτέχνιδα και έπρεπε να φτιάξω ένα έργο για την documenta(13):

Το ολόγραμμα μιας τηλεφωνήτριας μέσα σε ένα μεγάλο διαφανές δοχείο που φέρει ένδειξη στάθμης και το οποίο σταδιακά γεμίζει με νερό. Η τηλεφωνήτρια επαναλαμβάνει αρχικά τη φράση “Εξυπηρέτηση πελατών πώς μπορώ να εξυπηρετήσω παρακαλώ” με χαρούμενη και φιλική φωνή, ανά τακτά διαστήματα απαντώντας στον ήχο κλήσης, που συνοδεύεται από μια αδιάκοπη φασαρία τηλεφωνικού κέντρου.

Καθώς ωστόσο η στάθμη του νερού ανεβαίνει και το δοχείο γεμίζει, ο τόνος της φωνής της αλλάζει έτσι ώστε να εκφράζει την αυξανόμενη αγωνία της, η οποία φαίνεται μόνο στον τόνο της φωνής της, κατά τα άλλα η στάση του σώματος της παραμένει η ίδια - σε πλήρη ακινησία, μόνο η ένταση της αόρατης φασαρία της γύρω της μειώνεται. Στο τέλος πριν το νερό σκεπάσει το σώμα της η φράση αλλάζει και γίνεται “εξυπηρέτηση πελατών ποιος μπορεί να με εξυπηρετήσει παρακαλώ;”  που ακούγεται σαν μια έκκληση απελπισίας και η φασαρία γύρω της παύει.

Και καθώς το νερό κοντεύει να καλύψει το στόμα της, εκείνη δακώνει το χειλόφωνο των ακουστικών της που μετατρέπεται σε μηχανισμό υποβρύχιας αναπνοής και παραμένει εκεί, κάτω από την επιφάνεια του νερού, ήρεμη και ζωντανή και μόνο ο μηχανικός ήχος του αναπνευστήρα της ακούγεται πλέον, ο οποίος επαναλαμβάνεται με πλήρη κανονικότητα μέσα στην ησυχία του βυθού.

Όσο για την εμπειρία μου από τη δανειστική της ΕΒΕ είναι εξαιρετική, ωστόσο το συγκεκριμένο βιβλίο το θέλω στη βιβλιοθήκη μου, οπότε σκοπεύω να μου το κάνω δώρο μέσα στις γιορτές!

Tot el camp és un clam.








6/11/18

Ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη γι' αυτήν την ανάρτηση αλλά θέλω με πολλή αγάπη και σεβασμό (not sponsored) να μοιραστώ κάτι μαζί σας, κάτι που μου έδωσε μεγάλη χαρά. Το συγκεκριμένο βιβλίο που διαβάζω, το έχω δανειστεί από το Ηλεκτρονικό Αναγνωστήριο της Εθνικής Βιβλιοθήκης.

Δεν είχα ιδέα για όλο αυτό, το πληροφορήθηκα χάρη σε ένα insta story που ανέβασε η annastravelstories στο instagram

https://www.instagram.com/annastravel...

(μια υπέροχη, ταλαντούχα και ευγενέστατη bookstagrammer, το βιβλιοφιλικό instagram είναι μια εξαιρετικά όμορφη κοινότητα ανθρώπων - πολλοί ίσως να το γνωρίζετε ήδη).

Η συγκεκριμένη υπηρεσία είναι δωρεάν και βασικά αφορά το εξής:

"Η υπηρεσία αυτή στοχεύει στην προώθηση της ηλεκτρονικής φιλαναγνωσίας και την εξοικείωση του αναγνωστικού κοινού με το ηλεκτρονικό βιβλίο. Μέσω του Ηλεκτρονικού Αναγνωστηρίου το αναγνωστικό κοινό έχει τη δυνατότητα να περιηγηθεί σε μία συλλογή 2.500 ηλεκτρονικών τίτλων (2.900 αντίτυπα) και να διαβάσει τα βιβλία της επιλογής του".

Οι κανόνες είναι οι εξής:

Ένας αναγνώστης- ένα τεκμήριο (όχι πολλαπλή ταυτόχρονη χρήση του τεκμηρίου)
Προσφορά της υπηρεσίας δωρεάν για τον αναγνώστη
Ένας αναγνώστης έχει δικαίωμα χρήσης έως 3 βιβλίων ταυτόχρονα
18 χρήσεις κατ’ έτος διάρκειας 20 ημερών έκαστη"

Πηγή: http://ereading.nlg.gr/el/%CE%B7%CE%B...

Αναλυτικές οδηγίες για να κάνετε εγγραφή, γιατί έχει μεγάλη διαδικασία και θέλει υπομονή, πρέπει να εγγραφείτε ως Πιστοποιημένος Χρήστης της ΕΒΕ κι αυτό απαιτεί εκτός των άλλων σύνδεση μέσω TAXISnet, υπάρχουν εδώ αυτό το φυλλάδιο πρέπει να το διαβάσετε προσεκτικά, είναι αρκούντως κατανοητό:

https://nlg-storage.azureedge.net/wp-...

Στην δική μου περίπτωση ωστόσο η εγγραφή δεν μου έδωσε αυτόματα το δικαίωμα δανεισμού χρειάστηκαν κάποιες ώρες για να γίνει ενδεχομένως επεξεργασία της αίτησής μου, χτες το βράδυ έκανα όλες τις ενέργειες και σήμερα το μεσημέρι μπόρεσα να δανειστώ το πρώτο μου βιβλίο.

Αυτή η εγγραφή σας δημιουργεί ένα προφίλ στην ΕΒΕ. Έτσι θα μπορείτε να βάζετε κάθε φορά το email και όποιο password (κωδικό) έχετε ορίσει για να μπαίνετε στο προφίλ σας και εν προκειμένω στο ηλεκτρονικό αναγνωστήριο.

Άπαξ και δημιουργηθεί το προφίλ σας, θα πρέπει να διαβάσετε προσεκτικά αυτές τις οδηγίες που εκτός των άλλων σας βοηθούν να κατεβάσετε το βιβλίο της επιλογής σας:
http://ereading.nlg.gr/el/%CF%83%CF%8...

Πολύ σημαντικό στο παραπάνω λινκ σας δείχνει πώς να δημιουργήσετε έναν δωρεάν προσωπικό λογαριασμό (Adobe Id) στην Adobe. ΜΟΝΟ με το email και το password που θα βάλετε στο Adobe Id θα μπορεί να φορτωθεί τελικά το βιβλίο στον υπολογιστή ή στο τάμπλετ σας. Άρα οπωσδήποτε πρέπει να κάνετε εγγραφή κι εκεί.

Επίσης πολύ-πολύ -πολύ σημαντική από το παραπάνω λινκ είναι η ερώτηση 17. Τι λογισμικό χρειάζομαι για να χρησιμοποιήσω τα βιβλία του Ηλεκτρονικού Αναγνωστηρίου; Εκεί σας δίνει λινκ να κατεβάσετε δωρεάν και να εγκαταστήσετε ένα πρόγραμμα ώστε να μπορείτε να ανοίξετε και να διαβάσετε το βιβλίο που θα δανειστείτε.

Κατανοώ πως όλο αυτό ίσως σε κάποιους να φαίνεται ως μεγάλη διαδικασία, αλλά αν το πάτε βήμα βήμα πιστεύω πως οποιοσδήποτε μπορεί να τα καταφέρει. Λίγο υπομονή θέλει. Έχει ωραιότατα βιβλία και ελπίζω πως στην πορεία θα προσθέσουν ακόμα περισσότερα.

Να έχετε μια υπέροχη ημέρα!