Johann Wolfgang von Goethe: Ένας Άνδρας Πενήντα Ετών

Από όσο διάβασα στην εισαγωγή της παρούσας έκδοσης αυτή η νουβέλα γράφτηκε ως ανεξάρτητο έργο στα 1807, το οποίο εντάχθηκε αργότερα στο δεύτερο μέρος του μυθιστορήματος με τίτλο Wilhelm Meister (πρώτος τόμος: Wilhelm Meisters Lehrjahre - Τα χρόνια της μαθητείας του Βίλχελμ Μάιστερ εκδ. 1796, δεύτερος τόμος: Wilhelm Meisters Wanderjahre - Τα χρόνια της πρακτικής εξάσκησης του Βίλχελμ Μάιστερ, εκδ. 1821).

Μου έφερε στο νου κάποια πράγματα που είχα προσέξει κατά την ανάγνωση του πρώτου τόμου από τις "Συνομιλίες με τον Γκαίτε" του Eckermann, και, πάνω σε αυτό βασιζόμενη, υποθέτω πως πρόκειται για μια αφήγηση όπου κρύβει πολλά στοιχεία αυτοβιογραφικά, προφανώς οι γεροντοέρωτες ήταν μια αγαπημένη συνήθεια του Goethe.

Ο συγκεκριμένος συγγραφέας πάσχει, νομίζω από ένα είδος ναρκισσισμού που θα ήταν εξαιρετικά ενοχλητικός, αν δεν επρόκειτο για έναν ιδιαίτερα αξιαγάπητο, ενδιαφέροντα, πολυπράγμονα, ευγενικό, καλόψυχο και ευαίσθητο άνθρωπο που καταπιέζει όλες τις σκοτεινές του παρορμήσεις πίσω από ένα βαρύ παραπέτασμα αξιοπρέπειας και αβρότητας. Το χιούμορ είναι λεπτό, τα αισθήματα φίνα, οι χαρακτήρες συμπαθείς, το περιβάλλον αρμονικό, οι περιστάσεις ατυχείς, το τέλος καλό.

Οι ήρωες μπορούν να παραπατούν και να σκοντάφτουν αρκεί να μην χαλάει η τσάκιση στο παντελόνι.

Διάβασα σε ένα άρθρο πως ο Thomas Mann από αυτήν την ιστορία εμπνεύστηκε τον "Θάνατο στη Βενετία" και μπορώ να κατανοήσω πώς αυτό θα μπορούσε να ισχύει (ως μια μακράν ωραιότερη, βαθύτερη και σκοτεινότερη εκδοχή).
Πηγή: https://www.theguardian.com/books/200...

Η συγεκριμένη έκδοση χρειάζεται περισσότερη επιμέλεια γιατί έχει κάμποσα τυπογραφικά λάθη και κάποιες ασυνταξίες (πχ "ειδοδήματα" σελ 13, "Οι μοναδικότητα" σελ. 64) αλλά αποτελεί μια συμπαθητική και ενδιαφέρουσα προσπάθεια στο σύνολό της.

Για να καταλάβω καλύτερα τον Goethe πρέπει να διαβάσω περισσότερο τον Goethe.

Οπότε επιφυλάσσομαι.